Eén van de moeilijkste inzichten om ook werkelijk in praktijk te brengen vind ik het gegeven dat irritante mensen, die je het bloed onder de nagels vandaan halen, je grootste leraren zijn. Je kunt geduld van ze leren, ze geven je de mogelijkheid om hand in eigen boezem te steken en te kijken waarom je zo sterk reageert en waar precies de knopjes zitten waar mensen op kunnen drukken om je uit je liefdevolle modus te halen.
Pema Chodron vertelt hierover (in het Engels) in dit 3:41 durende filmpje.
Hoe ga jij om met iemand die je irritant vindt? Ontwijk je die persoon en los je daarmee je vervelende gevoel op? Zie je het als kans? Probeer je de ander tot inzicht te brengen en te veranderen, of ga je hier op een andere manier mee om?
Sandra de Haas
@ Annedien
Dank je wel. Zo had ik het nog niet bekeken!
Annedien Hoen
@Henk Rigter
Nee, iets met Deidre nogwat 🙂
Henk Rigter
Pema Chondron….. Zou dat dr echte naam zijn?
arjan
Prachtig!
Zo mild en wijs en toch met tikje provocatie.
Ik ben zo vrij geweest er op mijn site naar te verwijzen: http://gerichtonderhandelen.web-log.nl/gericht_onderhandelen/2008/09/lastpakken.html
Dank,
Arjan
Annedien Hoen
@Sandra de Haas
Ik denk dat je het persoonlijke oordeel van “goed” en “niet goed” hebt, en het onpersoonlijke; ik heb zelf lang gepuzzeld op hoe het kan dat deze leer je aanraadt om niet te oordelen, maar wel zoiets kent als ‘goed’ en ‘slecht’ karma. Er zijn dingen (en mensen) die de mensheid ten goede komen en dingen die de mensheid tekort doen denk ik, en denk dat je voor het behoud van je liefdevolle staat wel degelijk moet besluiten om bepaalde mensen ‘uit te sluiten’. Je hoeft eikels niet aardig te vinden volgens mij 😉 Die kan je van een afstandje het allerbeste wensen.
Annedien Hoen
Leuke reacties 🙂
@Jasper Jobse
“Ik mis wel een volgende stap, je irriteren is als het ware diagnosticeren, en dan? Wat is dan de volgende stap? ”
Ze zegt dat het je wijst op een blinde vlek die je anders niet zou zien en dat een blinde vlek je ‘naar beneden kan halen’- in mijn woorden; je naar een lager bewustzijn kan trekken. Volgens mij is de volgende stap dat je dat niet toestaat. Dat je niét vanuit je ego/persoonlijkheid reageert, het niet persoonlijk opvat en in een liefdevolle staat van zijn blijft. Dat is ten slotte ook een belangrijke doelstelling van het beoefenen van Boeddhisme.
Toni
Jammer dat de film eindigt met een flauwe grap die niet veel toevoegt. Irritant eigenlijk, die boeddhisten met hun gelijkhebberige “wijsheden” 🙂
Han de Jonge
Kon het niet laten om er op mijn weblog over te schrijven: http://obsdewaaier.blogspot.com/2008/09/lastige-leerlingen-lastige-leerkrachten.html
Vanuit de praktijk van alle dag.
Sandra de Haas
Een heel interessant filmpje wat mijn vermoeden bevestigd.
Als alles rustig verloopt in mijn leventje dan lijkt zelfreflectie een beetje weg te ebben en zie ik mijn blinde vlekken minder of niet.
Natuurlijk moet zelfreflectie geen doel op zich worden, maar af en toe kan dit geen kwaad. Wat ik geleerd heb is datgene waar je je aan irriteert ook in jezelf zit. Alleen heb je dit door opvoeding en je omgeving weggestopt en geef je er geen gehoor aan.
Als ik middenin een situatie zit met lastpakken vind ik dit zeer vervelend. Als ik dan achteraf analyseer wat er is gebeurd en wat ik eruit kan leren om het de volgende keer beter te doen, is de situatie eigenlijk meer een verrijking dan een verarming.
Het maakt het spel van het leven spannender met wat tegengas dan dat we altijd op onze sloffen zouden winnen toch?
Daarnaast betrap ik mezelf erop dat het in hokjes denken nog niet helemaal uit mijn systeem is. Want ik stop de lastpak in het “niet goed” hokje. Maar wat nu als juist deze lastpak mij verder helpt om een grotere positieve stap te maken in mijn leven! Dan zou ik hem of haar verplaatsen naar het hokje “wel goed’. Of is het beter om gewoon een mapje “levenservaring” te maken?
Dank je wel voor het filmpje!
Walter Brand
Ik heb, net als Jasper hierboven beschreef, na het kijken van het filmpje: ja helemaal waar, maar wat nu. Het … irriteerde me zelfs eigenlijk een beetje. En dan realiseer je je ineens, irriteren = de diagnose stellen.
Ik weet heel goed dat mensen die je irriteren eigenlijk leraren voor je zijn. Maar het voelt in de praktijk juist helemaal niet zo. Het voelt alsof de ander dient te veranderen en niet ik. Het is een diepe overtuiging in me.
Wat mij irriteert na afloop van het filmpje is dat ik merk dat ik veel eerder me zou willen realiseren dat de irritatie een diagnose is, en niet pas na een paar dagen of weken.
Mieke Roth
Hoewel de wereld in principe alleen in je eigen perspectief bestaat, zou ik hier toch kanttekeningen bij willen plaatsen. Zeker als je al voortdurend bezig bent met zelfreflectie, loop je het gevaar om in een vicieuze cirkel terecht te komen als je ervan overtuigd bent dat alles wat je vervelend vind bij een ander uit jezelf komt. Ook wat dit betreft is niets alleen zwart-wit.
Zo zal ik nooit een dergelijke afweging maken als ik b.v. ’s avonds op straat zou worden overvallen. Tegen die persoon zou ik echter wel gevoelens hebben. Ik zou dat geen haten willen noemen, want haten is voor mij een moeilijk te bevatten begrip. Maar zijn gedrag zou me wel verontrusten. Herman Hesse vind ik een dubieus voorbeeld in deze, zeker als je ziet welke overtuigingen deze man had.
Overigens denk ik inderdaad dat je van iedere situatie of ontmoeting wat kunt leren. Je zou tot de conclusie kunnen komen dat het beter is die situatie of persoon in de toekomst te vermijden omdat je weet dat het niet gezond voor je is. Ook dat is een mogelijkheid.
Zelfreflectie kun je op allerlei manieren doen, maar het moet geen doel op zich worden. Voor mij is het vooral een middel om mezelf steeds beter te leren kennen en te accepteren. En dus ook met mijn minder prettige kanten. Soms kom ik tot de conclusie dat ik daarin wat zou willen veranderen, maar soms besef ik dat dat is wat mij mij maakt en dat dat ok is.
Jasper Jobse
Boeiend filmpje. Vooral de rust waarmee ze verteld is boeiend. Ze zegt geen woord teveel of te weinig. Ik mis wel een volgende stap, je irriteren is als het ware diagnosticeren, en dan? Wat is dan de volgende stap?
Wat ik doe is eigenlijk heel simpel. Ik voel en benoem wat het is dat ik ‘niet mag’ aan de ander, en dan draai ik het om. Ik kijk, voel of ik dat zelf wel mag zijn. Als het antwoord dan nee is, geef ik mezelf toestemming om ook zo te zijn. Soms ga ik het zelfs een beetje overdrijven om ermee te oefenen. Dus een beetje bitser zijn, of een beetje wolliger praten, of langere stiltes laten vallen.
Daarbij let ik op mijn ademhaling. Want je ademhaling laat je als eerste weten of je iets af of goedkeurt. Die veranderd namelijk even van tempo of diepte als je iets bij de ander (en dus bij jezelf afkeurt).
Herman Hesse, de schrijver en dichter, schreef het ook mooi op:
“Als je iemand haat, haat je iets in hem wat deel is van jezelf. Wat geen deel van onszelf is, verontrust ons niet.”
Comments are closed.