De verhalentafel

Al eerder pleitte ik om de kunst van het verhalenvertellen te leren. De beste managementboeken van afgelopen tijd waren echte verhalen: Wie heeft mijn kaas gepikt? en Onze ijsberg smelt!  Binnenkort verschijnt een prachtig boek over het vertellen van verhalen, De kracht van het verhaal.

Verhalenvertellen is een kunst, die je voor een groot deel kunt leren. Een verhalenverteller moet geloofwaardig overkomen. Een verhaal is geen anekdote of een persoonlijke droom, maar een authentieke manier om informatie over te dragen. Overtuigen doe je volgens scriptschrijver Robert McKee niet met Powerpoints of statistieken, maar met een goed verhaal.

Kleine kinderen willen graag voor het slapengaan een verhaaltje horen. Ouders maken er veel context bij in de vorm van geluiden en bewegingen bij. Maar ook op later leeftijd zijn verhalen een bron van contact.

Je vroegste herinneringen blijven levenslang beschikbaar. Oudere mensen komen vaak in verzorgingstehuizen en kunnen gemakkelijk in een isolement raken. Tenzij je ze actief betrekt om over vroeger te praten. Want de gebeurtenissen uit hun jeugd en vroege volwassenheid kunnen ze zich levendig herinneren.

De verhalentafel dient dit doel. Korte beeld- en geluidsfragmenten roepen herinneringen op bij ouderen, wat leidt tot interessante gespreksstof. Met slechts twee knoppen kunnen de oudste ouderen de tafel bedienen zonder hulp. De fragmenten in de verhalentafel dateren uit de periode van 1920 tot 1985 en bestaan uit liedjes, Polygoon journaals (de YouTube van de vorige eeuw) en korte filmpjes uit het alledaagse leven. De lengte varieert van één tot drie minuten. Uit onderzoeken blijkt dat bij hoogbejaarde ouderen het geheugen door deze tafel beter gaat werken.

Web 2.0 gaat over mensen bij elkaar brengen. Die vervolgens naast roddels en kletspraatjes vooral verhalen met elkaar uitwisselen.