Een tamelijk ingrijpende hack waarschijnlijk, maar een advies dat ik onlangs las in Carlos Castaneda’s “Journey to Ixtlan” is om afscheid te nemen van je persoonlijke geschiedenis. De leermeester van Carlos, Don Juan, die hem leert een zo energie-efficiënt mogelijke “strijder” te zijn, adviseert hem dit omdat hij op deze manier zijn vrijheid behoudt en mensen geen claim op hem kunnen leggen. Ik denk dat veel lifehackers zich kunnen vinden in het idee van een “strijder” die zijn of haar energie zo effectief mogelijk wil gebruiker. Het is een proactieve houding, waarbij je jaagt op energie- in de eerste plaats al door het niet kwijt te raken!
Don Juan said that everybody that knew me had an idea about me, and that I kept feeding the idea with everything I did. “Don’t you see?” he asked dramatically. “You must renew your personal history by telling your parents, your relatives, and your friends everything you do. On the other hand, if you have no personal history, no explanations are needed; nobody is angry or disillusioned with your acts. And above all no one pins you down with their thoughts.” …
Het is daarmee eigenlijk ook het tegenovergestelde van personal branding, dat juist tot doel heeft dat mensen je heel precies kunnen categoriseren en benoemen. Veel mensen die nu wat langere tijd ervaring hebben met personal branding merken dat ook; als je jezelf steeds opnieuw uitvindt en jezelf ook het recht voorbehoudt naar eigen inzicht van focus of identiteit te veranderen vinden mensen in de omgeving dit vaak verwarrend en zullen soms zelfs proberen je in je oude rol terug te drukken. In zekere zin is dit wat Steve Pavlina “social drag” noemt.
Een interessant experiment kan het op z’n minst opleveren! Voor wie het wil proberen een aantal tips:
- Delete je C.V
- Hou anderen niet langer op de hoogte waar je gaat en staat. (Oeps, Twitter?)
- Laat geen foto’s meer van je maken
- Laat je niet vangen in de verwachtingen van anderen
- Speel met je uiterlijk, pin jezelf niet vast op een bepaalde identiteit
Ik ben erg benieuwd naar jullie mening hierover. Is dit een te extreme maatregel? Is het herkenbaar? Ga je dit (deels) wel gebruiken in je eigen leven of streven sommigen van jullie er naar de persoonlijke geschiedenis ook daadwerkelijk totaal uit te wissen, bijvoorbeeld vanuit een levensovertuiging?
Mahanaïm
Interessante post en reacties. Roept bij mij de volgende gedachten (ja meervoud) op. Vooropgesteld het is ieders eigen keuze met ‘reputatie’ te breken of hieraan vast te houden. En de keuze wordt neem ik aan bepaald door mate waarin de reputatie je helpt of tegenhoudt. Mijn inschatting zou zijn, hoe meer je veranderingen ervaart of nastreeft, hoe meer je oude reputatie niet meer past. Typecasting noem ik dat.
Bovendien vind ik het zelf een leuke en verhelderende oefening je af te vragen wat je (anders) zou doen als je geheugen-verlies hebt. Je wordt dan immers niet meer ingekaderd door wat jij van je zelf denkt, al dan niet ingefluisterd door de bekende omgevingsfactoren zoals opvoeders, leraren, peers, of de gebruiken van het land.
Tenslotte zou je je ook kunnen afvragen, hoe wil ik herinnerd worden. En dat gebruiken als leidraad. Toegegeven dat is ook een reputatie, en deze kan ook veranderen. Maar het lijkt me duurzamer en misschien ook wel waardevoller omdat het ingaat op de vraag wat je nalaat.
theo meereboer
@ Annedien: dat is een goede nuance die je aanbrengt. De interactie tussen die twee is de plek waar het persoonlijke verhaal flashbacks en cliffhangers krijgt? Dat je zelf de auteur bent, staat wel vast. Hoezeer je jezelf die rol toeeigent met alle creatieve vrijheden vandien, dat is waarschijnlijk de ommezwaai die je bedoelt. het gaat dan minder om het wissen van ’t één of ander, maar om het besluit een (radicaal) andere invulling te geven. Dat verhoogt de zuigende werking.
Annedien
@Theo: Je persoonlijkheid is misschien wel iets anders dan je ‘persoonlijke geschiedenis’, hoewel het één meestal voortborduurt op het ander.
Als ik me iemand voorstel die zijn persoonlijke geschiedenis gewist heeft dan denk ik niet dat die persoon vegetatief, bewusteloos of gestagneerd is. Als je je leven zou beschouwen als een verhaal dan is het misschien zelfs wel het verschil tussen je verhaal door een ander laten schrijven (voortborduren op je persoonlijke geschiedenis) of zelf auteur zijn; op elk gewenst moment kunnen inbreken in het script en creatieve, of onvoorspelbare, of onlogische wendingen kunnen permitteren en zo meer persoonlijke ontwikkeling realiseren. Er gaat volgens mij wel een sterk zuigende werking uit van je levensverhaal en daaromheen gegroepeerde ‘feiten’ over wie je bent en wat je doet.
theo meereboer
@ Annedien: het karakter van de mens heeft een lerend besturingssysteem. Het is heel aanlokkelijk ervoor te kiezen om het eens over een totaal andere boeg te gooien. Ik geloof niet dat die keuze alleen gemaakt wordt vanuit nieuwsgierigheid of innovatiedrang. Maar bijvoorbeeld ook na “vastgelopen” te zijn. Zonder (extern) besturingssysteem begin je niks. Zonder evaluatie van de problemen ook niet. Een back-up hebben is ook slim.
Persoonlijkheid wissen en opnieuw formatteren is niet aan te raden omdat een mens geen computer is.
Of anders: zaadjes ontkiemen niet zomaar in het luchtledige. En ontkiemen is nog tot daar aan toe, maar duurzaam gedijen lukt niet zonder bodem.
Annedien Hoen
Wat een uiteenlopende reacties! Dank! 🙂
Het hangt natuurlijk heel erg van je persoonlijke doelstellingen in het leven af of het iets is wat bij je past- het overwegen alléén al is op zich best een interessante oefening denk ik, of je nou constateert dat het niks is of dat het iets oplevert. Je identiteit en CV zijn dingen die je voor vanzelfsprekend neemt. Zelf heb ik niet echt een CV bijvoorbeeld, wat wel eens tot hele onhandige toestanden heeft geleid, en toen ik probeerde er één in elkaar te knutselen (ik zou er misschien een opdracht mee kunnen acquireren) was dit dusdanig ‘not me’ dat het ook echt helemaal geen enkele impact had, hoe al dan niet noemenswaardig de items hierop ook mogen zijn. Zakelijk gezien maak ik wél gebruik van een soort ’track record’, het helpt wel als mensen weten wat je al gedaan hebt als je jezelf profileert vanuit een bepaalde vaardigheid en meerwaarde.
@ Jos: Daar zit wel wat in, dat je dan drukker bent met je ‘niet laten vangen’ :-). Moet je dáár weer een hack op verzinnen, zucht 😉
@Ron C. de Weijze: De ‘grap’ is dat het niet iets van de laatste jaren is, dat idee. Het is terug te voeren op de Tolteken- ergens rond de 10e/12e eeuw… en zal vast ook wel eerder in de geschiedenis van de mens ergens opduiken. Bij de Boeddhisten, bijvoorbeeld, of andere non-dualistische tradities?
@ Willem: De ruimte in Scandinavië zal ook te maken hebben met de letterlijke ruimte die daar iets meer voorhanden is dan hier?
@ Theodorus: Volgens mij signaleer je hier een heel relevant domein (het Internet) waarin ‘identiteits-stolling’ een fenomeen is dat mensen die een grote voetstap op het Internet hebben moeten zien te managen. Anderzijds denk ik ook dat de ontvangende partij van die communicatie leert en dus flexibeler zal kunnen omgaan met dingen die Google ophoest over mensen- chronologie zal belangrijker worden wellicht. Dit is nog niet echt helder in zoekmachineresultaten.
Waarom is je persoonlijkheid wissen en opnieuw formatteren niet aan te raden?
theodorus meereboer
@ Annedien: bijna was ik jouw spoor bijster geraakt, maar het toeval bracht me op dit weblog… 🙂 Fantastisch weblog trouwens!!!
Wat je beschrijft kan de komende jaren, met het stijgen van de populariteit van Hyves c.s. en de aardlagen aan data die Google opbouwt, alleen maar relevanter worden. Volgens mij is de strekking van het experiment dat Annedien voorstaat niet zozeer dat je je persoonlijkheid volledig zou moeten afzweren, maar vooringenomen ideeën over jezelf (die misschien niet kloppen met de mogelijkheden die in je schuilen) te ontmantelen en weg te doen als een stel schoenen dat uit de mode is. Met als hoofddoel toe te komen aan de exploitatie van jouw potentieel en (jezelf) te blijven vernieuwen. Dus doen wat mogelijk is, of wat nieuwsgierig maakt, niet den wat je altijd al deed mdat je het altijd al deed.
Toegespitst op online profielen en datasporen: als anderen jou je “schoenen” blijven nadragen, kun je ze (de schoenen) ook in een hoek schoppen en er welbewust ver naast gaan lopen.
Je prsoonlijkheid wissen en opnieuw formatteren is niet aan te raden, er anders mee omgaan en zo het goede voorbeeld geven wel. Maar dat duurt even.
Ron C. de Weijze
De afgelopen honderd jaar is een metamorfose geweest van het ‘gewone’ leven voor onze ouders en grootouders. De afgelopen 10 jaar is een metamorfose in het kwadraat geweest voor degenen die mee wilden en konden doen met de informatietechnologie-explosie waardoor alles instant binnen handbereik is, gelezen, beantwoord en gecommuniceerd kan worden. Zappen is niet van de lucht en we raken allemaal zó verwend aan de nieuwe ‘services’ dat we doodziek worden van allemaal bomen maar geen bos. Geen wonder dat nu het idee dus op komt zetten om dan geheel in lijn ook onze eigenheid maar weg te geven en er gebakken lucht voor in de plaats te stellen. What else?
Onno
Ik dnek dat dit goed zou werken bij Ninja’s en strijders die onafhankelijk van alles en iedereen hun weg gaan omdat alles en iedereen die ze kennen als ballast wordt gezien en als zwakke plek (als je gehecht bent aan iemand moet je niet alleen jezelf beschermen maar ook diegene). Dus daar zal het prima werken.
Ik zie mezelf niet als strijder. Ik zie mezelf als een mens die interacteerd met andere mensen. en die interactie vereist dat ik me op een redelijk voorspelbare manier gedraag. Niet dat ik vast zit, maar mensen met wie ik veel deel (wat overigens meer energie oplevert dat verbruikt) kunnen dan vragen gaan stellen bij mijn verandering, maar zonder veel inspanning moet ik dan kunnen uitleggen vanwaar de verandering komt. En vrienden zullen het begrijpen of op zijn minst accepteren, waardoor ook geen energie verloren gaat.
Het gaat mij dus iets te ver… Maar de gedachte is aardig.
Succes!
Willem
Sommige mensen zullen behoefte hebben aan een nieuw begin. Meer aan jezelf denken en je “antennes” niet alleen naar buiten zetten is een goed idee als je wilt weten wie je zelf bent. Een studie moet je niet beginnen omdat je baas of je ouders dat willen, maar omdat jij dat wilt. Imago heb je niet voor jezelf, de enige reden dat ik niet in een trainingsbroek loop (nu wel trouwens) is dat andere mensen dat niet normaal vinden.
Ik ben het met Ilse eens, je bent door wat je hebt gedaan, geleerd, enzovoort. Ik zou voor geen goud mijn oude onbezorgde (pre-) studietijd willen vergeten. Spelen met je uiterlijk klinkt redelijk puberaal; je zou verwachten dat je een redelijk beeld van jezelf hebt als volwassene.
Ik denk er wel zelf serieus over om naar een Scandinavisch land te verhuizen. Mensen zijn daar net wat anoniemer, laten elkaar in hun waarde en hebben meer persoonlijke ruimte. Ik hoop ook dat je daar niet bent wat je CV is, of -nog erger- je auto.
Jos
Dit gaat je waarschijnlijk meer energie kosten dan het je oplevert: constant voorkomen op de foto te komen, constant je uiterlijk weer veranderen, constant niet de verwachtingen van anderen waarmaken (!) (je “niet laten vangen”).
Daarnaast is het niet haalbaar. Een persoon die geen geschiedenis heeft, geen vastomlijnd uiterlijk/stijl, geen sociale contacten die weten wat hij/zij doet, zal bijzonder slecht presteren in het dagelijkse leven.
Zou zo’n iemand zelfvertrouwen hebben? Ik betwijfel het. Sociale relaties? Evenmin denk ik.
Als je uit alle macht wilt proberen om je niet te “vangen” in verwachtingen van anderen, kun je denk ik een liefdesrelatie wel helemaal vergeten. Een goede baan ook trouwens. Bij die laatste twee levensgebieden is het juist verschrikkelijk belangrijk dat je voldoet aan de verwachtingen van anderen. Zo zal je partner van je willen verwachten dat je bijvoorbeeld trouw bent. Je baas zal verwachten dat je je werk goed doet. Wil je ook proberen je te laten “vangen” in die verwachtingen?
Ilse
Je gehele persoonlijke geschiedenis wissen, gaat mij toch echt iets te ver, je bent tenslotte wie je bent door de dingen die je hebt gedaan in het verleden. Beter is om in het heden te leven en niet in het verleden 😉
Daarnaast: niets is zo veranderlijk als een mens. Als je dat in gedachten houdt, zul je dus in theorie (want in de praktijk zullen mensen om je heen altijd wel eens kritiek hebben op een beslissing van je) ook nooit een verantwoording moeten hoeven afleggen aan wie dan ook en kun je altijd jezelf bijsturen of aanpassen wanneer en zoals jij dat wilt. Je leeft tenslotte met jezelf.
Comments are closed.