We maken ons allemaal wel eens zorgen over ons geheugen. Onze twee grootste angsten zijn immers dat we geen gezond leven leiden en op latere leeftijd geheugenproblemen krijgen. De meeste van ons kennen wel iemand die – beginnende – dementie of Alzheimer heeft. Logisch, we worden steeds ouder en daardoor steeds afhankelijk van goede zorg en anderen.
Eerder schreef ik al over de verhalentafel. Als je dan de laatste jaren van je leven in een verpleeg- of bejaardenhuis moet slijten, dan liefst met interessante mensen om je heen.
Mensen met Alzheimer raken vaak gefrustreerd omdat ze zich weinig tot niets meer kunnen herinneren van het recente verleden. Ze kunnen geen verbinding meer leggen tussen vroeger en nu. Behandelaars adviseren deze mensen om veel met hun naasten te praten.
Mensen met Alzheimer kunnen ook veel profijt hebben van het bijhouden van een weblog. Door hun verhaal te vertellen aan hun familie en anderen, de wereld in feite, leggen ze op een eigentijdse manier verbindingen met het recente verleden. Natuurlijk komt hun geheugen daarmee niet terug. Maar door te bloggen kunnen ze zelf vorm geven aan hun dagelijkse ervaringen. Een weblog zorgt ervoor dat ze contact blijven houden met de wereld om hen heen. Bovendien kan een lotgenoot vaak beter dan familie of vrienden invoelen wat iemand ervaart en praktisch adviseren wat te doen of te laten.
Maar wat een weblog vooral voor mensen met Alzheimer doet, is een nieuwe ervaring toevoegen aan hun geheugen. Kwaad worden omdat ze zich gebeurtenissen of personen niet meer kunnen herinneren helpt niet. Deze blog wel. De weblog geeft hen een extern geheugen dat wél altijd beschikbaar is.
Probleem is alleen dat die ouderen niet ervaren zijn met het gebruik van deze Web 2.0 technologieën. Daar ligt een mooie taak voor ieder die zich wil inzetten voor de medemens. Als jij straks minder zelfstandig bent, wil jij toch ook dat er iemand is die je wegwijs maakt met de technologieën van dat moment?
hedwig
voor mensen met beginnende alzheimer zou dit zeker ondersteunend kunnen zijn, maar met de vordering van de alzheimer weet de persoon ook niet meer dat hij/zij dit zelf heeft opgeschreven. En zeker als het dan op zoiets abstracts als een computer te lezen is (en niet in een brief, met tastbaar bijv het eigen handschrift) dan werkt dat niet meer mee aan het makkelijker maken van het leven van iemand met alzheimer. Wel kan het helpen herinneringen van langer geleden in herinneringenboeken te zetten daarvan worden mensen vaak wel rustig (ook als de alzheimer verder vordert). Dus nee, dit is alleen toepasbaar voor mensen die nog in een redelijk vroeg stadium van Alzheimer zitten, ook als je 20 jaar verder bent met de persoonlijke vaardigheden op computergebied. (enne, voor de geinteresseerden: lees het boek van Stella Braam, journaliste, over haar vader Rene die Alzheimer kreeg)
AliceOnline
De dame waar ik over schrijf is slechts 63 jaar. Je hoeft niet heel oud te zijn om alzheimer te hebben of geheugen en concentratiestoornissen. Schrijven op papier helpt haar enorm, maar de pc is (nog) een brug te ver.
Want vragen als: met welke knop zet je de pc aan, hoe werkt de muis, hoe krijg je een Word of Outlookprogramma aan, waar zet je het emailadres neer, zijn voor iemand met deze beperking normaal. En dan de frustratie van zien dat andere mensen het wel kunnen en jij niet. Dat is heftig. Stel je maar eens voor wat er met je gebeurt als je opeens niet meer zou weten hoe de pc werkt, laat staan wat het is.
Met hulp kan het erg goed werken. Ik weet zeker dat die er komt voor mensen met deze beperking. En wij 40+ zijn alvast gewaarschuwd.
Virginia
Ik ben het met beide dames eens. Je bent een visionair, je verhaal is goed, maar 20 jaar te vroeg geschreven. De huidige alzheimer patienten hebben waarschijnlijk nog de 2e wereldoorlog meegemaakt en wellicht zelfs de 1e. Ik denk dat wij (40+) jouw advies ter harte moeten nemen.
AliceOnline
Wie schrijft die blijft.
Dat is ook wat ik mijn moeder deel, die concentratie klachten heeft en vaak vergeetachtigheid is. Iedere keer als er iemand bij haar op bezoek komt, laat deze een boodschap achter in een schrift. Hierin kan ze later lezen, wie er is geweest en wat er eventueel is afgesproken. Als er ook nog wordt afgesloten met een lieve of vriendelijke groet, maakt dat de dag weer extra goed.
Ook wordt uitleg gegeven over nieuwe situaties en hoe bepaalde dingen voor haar gaan werken. Al met al, is schrijven een zeer goede en vriendelijke manier voor mensen met geheugenproblemen.
Dolgraag zou mijn moeder om willen leren gaan met de pc. Maar alleen de werking van de pc en het opstarten van programma’s, laat staan omgaan foutmeldingen is iets wat ze nu nog niet aan kan. Zodra ze in een beschermde omgeving woont waar begeleiders hulp kunnen bieden bij het opstarten van de programma’s en mailen of schrijven, zal er een wereld voor haar opengaan.
Naast het voeren van telefoongesprekken, schrijft mijn moeder in brieven aan mij wat ze heeft meegemaakt. Als ze stress heeft op tijdstippen dat ik niet bereikbaar ben, kan ze toch haar verhaal kwijt en wordt ze rustiger. Ze krijgt altijd een brief van mij terug.
Schrijven helpt haar in moeilijke tijden om haar gedachten te ordenen en zo blijft ze actief met woorden en tekst.
Omdat ik overtuigd ben van de kracht van woorden en geschreven tekst, werk ik zelf als counselor en coach met online coaching. Dat is coaching via email, zonder ingewikkelde programma’s waar op een zelf gekozen moment en vanaf iedere locatie waar een pc of laptop staat, ieder zijn of haar verhaal kwijt kan.
Online coaching: Online en toch dichtbij
Marianne
Uit eigen ervaring weet ik dat het voor mensen met Alzheimer moeilijk is om zich iets nieuws aan te leren. Een nieuwe telefoon kan er al toe leiden dat-ie niet meer herkend wordt… laat staan dat de huidige oudere generatie moet leren om te gaan met een nieuwe techniek als bloggen en typen op een computer. Je suggestie om met een blog je geheugen bij de hand te hebben is alleen weggelegd voor mensen met Alzheimer in een vroeg stadium en mensen die gewend zijn om met een computer om te gaan. Misschien meer iets voor als wij zelf oud zijn.
Tot die tijd is het heel belangrijk dat mensen met Alzheimer bezoek blijven krijgen van iedereen die hen dierbaar en vertrouwd is, hoe moeilijk en pijnlijk dat soms ook kan zijn voor de bezoeker.
Comments are closed.