Toen we nog de schrijfmachine hadden, was het eenvoudig: je documenten vergeten deed je met de shredder of een vuurtje. Je herinnering was alles dat nog overbleef.
We horen de verhalen (deze bijvoorbeeld) waarbij iemand werd ontslagen of geen functie aangeboden kreeg wegens compromitterende foto’s of uitlatingen op dat grote, eeuwigdurende digitale archief, het internet. Maar wie vraagt zich nu af wat die ene post, tweet of reactie ooit in de verre toekomst kan teweegbrengen? Jammer genoeg heeft het internet geen delete button. Overijverige digitale Sherlocks zien daar nu een markt in.
Je eigen geheugen heeft die knop ook niet. Terecht, want anders zou je angstige of levensbedreigende situaties kunnen wissen. Ervaringen die voor je voortbestaan echt noodzakelijk zijn.
Digitaal vergeten is altijd moeilijker, omdat alle informatie volledig intact blijft. In ons geheugen verandert je herinnering iedere keer een klein beetje. De herinnering wordt gekleurd met wat je nu weet. Dat is vaak beter voor je gemoedsrust. Bovendien ben je na verloop van tijd vergevingsgezind. Lees die email tirade van 10 jaar terug maar eens en vergelijk hem met wat je je nog kunt herinneren.
Bedenk dat vergeten vroeger de norm was en herinneren de uitzondering. Digitaal is dat nu echt andersom. De default is nu alles onthouden.
Toch kun je digitaal vergeten enigszins sturen. Enkele tips, maar ik weet zeker dat jullie er meer weten.
- Wat je niet interesseert, lees je niet, hoef je niet te onthouden en dus ook niet actief te vergeten.
- Lees deze post nog eens.
- Veel IT-middelen hebben een optie om informatie permanent te wissen. Als je foto’s deelt via Flickr of bestanden via drop.io, kun je een tijdstip in de toekomst aangeven waarop de gegevens permanent worden verwijderd.
- Mayer-Schönberger stelt in zijn zeer lezenswaardige boek Delete: The Virtue of Forgetting in the Digital Age voor op elke informatiebron een ‘expiry date’ in te stellen. Veel contentmanagementsystemen bieden die mogelijkheid, maar die wordt zelden gebruikt.
- Van de universiteit van Washington, Seattle, komt deze software, toepasselijk Vanish genoemd.
Jullie tips om juist digitaal te vergeten?
Igor Asselbergs
Alsjeblieft:
http://suicidemachine.org/
Michiel
Ligt het aan mij of werken in de posts van Guus de plaatjes vaak niet (eerste plaatje, maar ook het eerste plaatje in enkele posts terug. Er ontbreekt de bestandsnaam, alleen de locatie staat er) en laat de post van Joost over Credeble de hele website hangen (1 bestand blijft laden, volgens mij het Youtubefilmpje). In Internet Explorer 8, zowel thuis als op mijn werk.
Onno
Internet is toch juist ideaal als digitale geheugenbank. Natuurlijk ben ik het helemaal eens metjacco, als je dingen plaatst moet je je wel even realiseren dat anderen het kunnen kopieren. al vraag ik me af of dat de moeite waard is bij veel personlijke dingen. Ik gebruik het veel voor dingen die ik later wil doen. een linkje in de bak en als ik er tijd voor heb staat het er nog. Bij verwijderdata vergeet je geheid die datum en kan je niet bewust de keuze maken om het te verwijderen. als ik dat met mijn boekenkast deed dan was ik na een aantal jaren niet nog eens die leuke boeken tegen gekomen en zo scroll ik ook nog wel eens down memory lane op fora van vroeger of langs links van ooit. Heerlijk, super onproductief, maar wel lekker relaxing… zelfde waarom radio nooit verveelt de verassing is leuk. ik heb de meeste muziek ook wel thuis staan, maar dan denk ik er niet aan. Verassingen zijn juist leuk en in dit geval nog persoonlijk gerelateerd ook! weg met die automatische delete data!
Jacco
Je moet geen dingen doen waar je spijt van hebt en daarnaast geen spijt hebben van de dingen die je doet. Een mooi levensmotto dat je voor de verantwoordelijkheid stelt om de keus te maken, of een goede middenweg te vinden, tussen heel weloverwogen informatie op het net te plaatsen en aan de andere kant informatie delen en er geen spijt van hebben als die informatie zich een keer tegen je keert. Een ding is zeker, als je niets plaatst, dan werkt het nooit tegen je, maar ook nooit voor je. Met de wetenschap dat informatie op het internet niet zomaar (en misschien wel nooit) verdwijnt, zul je een standpunt moeten innemen en op basis van dat standpunt moeten handelen. Mijn persoonlijke kriteria voor het delen van informatie of beelden zijn:
– Mogen mijn vrouw en kinderen het lezen of zien?
– Mag de rest van de wereld het lezen of zien?
– Voegt het iets toe voor mensen die het lezen of zien?
Ik heb nog wel meer kriteria, maar dit zijn de belangrijkste. Als ik hier geen drie ja’s op heb berg ik het op in de oneindige databank van mijn geest waar het meestal gewoon wordt vergeten.
Ingmar
Er zijn een paar kanttekeningen te maken bij deze post (en het boek van Mayer-Schönberger):
1. Het voorbeeld van Stacy Snyder waar hier en in het boek naar verwezen wordt, heeft niets te maken met ‘niet-vergeten’, maar meer met bekrompenheid. Het maakt niet uit of die ‘drunk-pirate’ na een maand, of na een week, of zelfs na een dag weer was verwijderd, op het moment dat de schooldirectie de foto gezien heeft, is het te laat!
2. Het werken met expiry-dates (in bijvoorbeeld Flickr of CMS-systemen) werkt alleen als ze universeel gehanteerd worden. Ik kan mijn foto’s wel uit Flickr verwijderen, maar iemand anders kan er intussen al kopieën van gemaakt hebben. Datzelfde geldt natuurlijk voor hele websites.
Zie ook http://ingmarbladertenschrijft.blogspot.com/2009/12/delete-virtue-of-forgetting-in-digital.html
Comments are closed.